Als moeder van een jongetje van zes zijn de barbies en het getut met kleertjes en haartjes mij bespaard gebleven. Tenminste, tot nu toe. Maar ik weet niet wat erger is: debatteren over roze of alle opgenomen afleveringen van Studio Sport, het voetbalgedeelte wel te verstaan, gemiddeld dertig keer voorbij horen komen. Elke keer dat Casper de band terugspoelt kijkt hij verwachtingsvol of de wedstrijd misschien deze keer heel anders afloopt. En elke keer zijn zijn enthousiaste uitroepen ‘Yes, yes, yes’ net zo fris als de eerste keer. Dat geldt ook voor het hartgrondige ‘Sukkel!!!’voor de onfortuinlijke speler die kennelijk iets verkeerds doet.
Goed geraden: ik ben een rechtgeaarde voetbalhater. Maar ik heb ook een enorm moederhart, en dus sta ik elke woensdag te kleumen bij de voetbaltraining. De zaterdagen mag ik overslaan, dat doet paps zijn plicht. Vol trots schreeuwt hij aanwijzingen over het veld.
Maar het kan nog erger: Casper heeft talent. En wel zoveel dat hij eerst moest deelnemen aan twee selectietrainingen op maandagavond waarvan ik zeker wist dat de trainers zouden zien dat mijn knulletje nog echt fysiek niet toe is aan de uitdaging van F1, 2 of 3. Het mocht niet zo zijn. Hij is echt goed en mag nu ook meedoen aan de selectiewedstrijden. Dat betekent maandag, woensdag en zaterdag voetbal. Tussendoor worden de teletekstpagina’s van alle relevante clubs nauwlettend in de gaten gehouden en zit hij elke zondagavond frisgewassen in pyjama klaar voor de topclubs, maar natuurlijk vooral voor Ajax. Ook een beetje voor PSV, ‘want daar is oma fan van’.
Klaar ben je… En nu ben ik dus al een week bezig om die lieve kleuterkamer in zachtgeel om te toveren tot Ajax-supporterhome. Wat begon als ‘een weekendje klussen’ is danig uit de hand gelopen. De vloer was niet in een middagje geschuurd, nee dat duurde drie dagen. Daarna ben ik net zolang bezig geweest om het huis stofvrij te krijgen. Afplakken helpt niet. Daarvoor had ik al een muur meegetrokken met het behang. Dat hoefde alleen maar ‘even’ geëgaliseerd. Kortom, het liep niet helemaal als gepland, maar nu nadert het dan toch zijn voltooiing: het behang en de bijbehorende rand zijn uiteraard van Ajax. Het dekbedovertrek ligt al in de kast. De Ajaxkussens zijn gekocht, de boekenplanken worden rood, evenals het vloerkleed en de gordijnen. Die hoeven alleen nog ‘even’ gemaakt.
Alles overziend is mijn liefde voor het voetbal niet echt gegroeid, maar ik verheug me zo op zijn ‘Yes, yes, yes!!!’ als hij straks vanuit zijn hoogslaper als een echte ‘Rafel’ (nee, u leest het goed) van der Vaart zijn eigen spelersveld overziet. Reken maar dat ik gescoord heb. Hij zit!!! En daar doe je het toch allemaal voor?
